ساخت پیچیده‌ترین پروژه دفاعی تاریخ ایران در کمتر از ۱۰ سال

صبح امروز جدیدترین سامانه پدافند هوایی ساخت ایران با نام «باور373» با حضور حجت الاسلام حسن روحانی رئیس جمهور رسما رونمایی شد و در آستانه تحویل به نیروی پدافند هوایی ارتش قرار گرفت.

ساخت پیچیده‌ترین پروژه دفاعی تاریخ ایران

«باور 373» را باید پیچیده ترین و مهمترین سامانه پدافند هوایی موشکی ساخت داخل (و حتی پیچیده ترین پروژه دفاعی تاریخ ایران)  به حساب آورد که کار طراحی، ساخت، تست و عملیاتی شدن آن در کمتر از یک دهه به دست متخصصان ایرانی در داخل کشور انجام شده است.

در این گزارش که به همین مناسب تهیه شده، با ساختار و ویژگی های این سامانه و تاثیر آن در ارتقا توان پدافند هوایی برد بلند ایران و نیز روند دستیابی کشور به این فناوری پیچیده پرداخته ایم.

***

تا پیش از ورود سامانه بسیار دوربرد اس-200 به کشور، پدافند هوایی موشکی کشور از دو سامانه موشکی آمریکایی MIM-23 هاوک با برد 40 کیلومتر و ارتفاع درگیری 14 تا 18 کیلومتر و HQ-2 چینی با برد 34 کیلومتر و ارتفاع درگیری 27 کیلومتر در رده میانبرد بهره می برد که به عنوان دوربردترین موشک های پدافندی کشور نیز محسوب می‌شدند.

هر چند سامانه هاوک به تعداد مناسبی در کشور وجود داشت اما به هر حال جبران برد محدود آن را نکرده و پدافند کشور در دهه 1370 با عملیاتی کردن تعدادی سامانه اس-200 که در ناتو معروف به “SA-5 گامون” است به یکباره صاحب یکی از دوربردترین موشک های پدافند هوایی جهان با برد نهایی 300 کیلومتر، سقف پرواز 29 کیلومتر و سرعت بیش از 7 برابر سرعت صوت شد. به گزارش منابع خارجی این سامانه پس از ورود به ایران به مرور در چند نقطه مهم و راهبردی مانند تهران، اصفهان، همدان، بوشهر و بندرعباس مستقر شد.

در دهه 1380 و با بروز تهدیدات جدی پیرامون جمهوری اسلامی ایران و حمله آمریکا به افغانستان و سپس عراق که عمدتاً بر توان هوایی متکی بود، بازنگری در مجموعه پدافند هوایی سرعت گرفت که در نهایت به تفکیک بخش پدافند هوایی از نیروی هوایی ارتش و تشکیل قرارگاه پدافند هوایی خاتم الأنبیاء برای مدیریت تمام توان پدافند هوایی نیروهای مسلح کشور در سال 1387 انجامید.

با توجه به وجود تهدیدات هوایی در بردهای مختلف کوتاه، متوسط و بلند، وجود سامانه های پدافند موشکی در هر یک از این رده ها برای مجموعه پدافند هوایی کشور لازم به نظر می‌رسید. برنامه ریزی برای خرید سامانه دوربرد اس-300 روسی، پاسخی به بخش هایی از نیازمندی فوق بود اما این نیاز در رده دوربرد به دلایلی با سامانه اس-200 قابل رفع نبود.

سام-5 یا همان اس-200 با وجود ارزشمندی بالا، از ابتدا دارای مشکلات متعددی بود که به سطح فناوری و سبک طراحی زمان آن باز می‌گشت. نسل اول این سامانه در 1967 وارد خدمت نیروهای دفاع هوایی شوروی سابق و در دهه های بعد نمونه های دیگر آن برای صادرات به کشورهای مختلف عرضه شد.

هر چند تا مدتها تنها نسخه صادراتی از سامانه اس-200 در اختیار مشتریان خارجی قرار می گرفت اما با ورود سامانه های پیشرفته تر اس-300 و برای کمک به وضع بحرانی اقتصاد روسیه، نمونه های بهتر اس-200 به همراه سامانه های کمکی برای فروش عرضه شدند به طوری که بین سال های 1998 تا 2002 میلادی اس-200 سهم بزرگی از میزان فروش های نظامی خارجی روسیه را به خود اختصاص داده بود.

بهسازی های مختلفی توسط کشور سازنده، بر اساس تجربیات عملکرد اس-200 در نقاط مختلف جهان و با استفاده از فناوری های جدید به انجام رسید که شامل اصلاحاتی روی رادارهای متعدد این سامانه و به کار گیری ترکیبی با یک اخلالگر قدرتمند زمین‌پایه می شد.

بهسازی اس-200 در ایران نیز به صورت بومی در چند مرحله به اجرا در آمد که به طور کلی شامل اصلاحات در بخش های پردازش، فرستنده، گیرنده، جنگ الکترونیک و تحرک پذیری سامانه بوده است.

یکی از فعالیت های به انجام رسیده برای بهسازی سامانه اس-200، تعویض تمامی اجزای آنالوگ آن با تجهیزات دیجیتال و قطعات حالت جامد است. این بهسازی ها منجر به قابلیت کارکرد 24 ساعته سامانه اس-200 در ایران شده است. به علاوه افزایش قابلیت اطمینان سامانه و افزایش سرعت پردازش که منجر به واکنش سریعتر سامانه به تهدیدات شناسایی شده می گردد و نیز کاهش زمان مورد نیاز برای بازبینی و تعمیرات از دیگر نتایج بهسازی های ایران روی سام-5 است.

اس-200 در ایران قابلیت انهدام پهپادها را نیز پیدا کرده که در رزمایش مدافعان آسمان ولایت-4 با انهدام پهپادی در ارتفاع حدود 18280 متری اثبات شد. مجموع این فعالیت ها تبدیل به یکی از تجربیات ارزشمند نیروهای مسلح ایران بر روی سامانه های دوربرد شد.

وشک بزرگ و بسیار سنگین سامانه اس-200 و پرتابگر آن که فقط یک موشک را شلیک می کند؛ خروج و جابجایی موشک از پناهگاه برای شلیک توسط ریل انجام می شود

بر اساس نیازهای فوق و مشکلات اشاره شده در سامانه اس-200 ایران برای خرید سامانه پیشرفته اس-300 که از موشک های سوخت جامد بهره می برد اقدام کرد. برای اولین بار یک نشریه مشهور خارجی در سال 1379 اخباری پیرامون علاقمندی ایران به خرید این سامانه منتشر کرد.

در زمستان سال 1386 بحث های دریافت این سامانه بسیار جدی شده و وزیر دفاع وقت ایران اعلام کرده بود اس-300 توسط روسیه به ایران تحویل داده خواهد شد.

در همین دوران مقامات غربی از جمله مسئولین کاخ سفید از اعلام تحویل اس-300 به ایران ابراز نگرانی می کردند زیرا روسیه به موجب قراردادی که در سال 2007 با ایران امضا کرد باید دست‌کم پنج سامانه دفاع هوایی اس-300 را به ایران تحویل می‌داد.

در شهریور 1387 بر اساس گزارش منابع آگاه روسیه اخباری در رسانه ها منتشر شد مبنی بر اینکه قرار است این کشور نخستین سری سامانه اس-300 را اوائل سپتامبر 2008 (حدود اواسط شهریور 1388) به ایران منتقل کند.

پس از انتشار اولین اخبار از ورود سامانه اس-300 به ایران، بلافاصله هیئتی از رژیم صهیونیستی به روسیه سفر کرد و در نتیجه تحویل سامانه ها به تعویق افتاد. نهایتاً مسکو در سال 2010 با این بهانه که فروش این سامانه به ایران خلاف قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران است از تحویل آن به تهران امتناع کرد.

به دنبال این ماجرا، با پیشنهاد حضرت آیت الله خامنه‌ای فرماندهی معظم کل قوا، متخصصان داخلی اقدام برای ساخت نمونه داخلی مشابه از نظر مفاهیم عملیاتی با سامانه اس-300 را آغاز کردند.

پوشش دادن کشوری با مساحت زیاد مانند ایران به واسطه سامانه های دوربرد که از تعداد کافی موشک نیز برخوردار باشند نتایج بسیار بهتری در ایجاد پدافند هوایی قدرتمند به دنبال دارد.

در اواخر جنگ سرد در سایر کشورها نیز سامانه های دوربرد توسعه یافت از جمله سامانه پاتریوت در آمریکا و اس-300 در شوروی. بعدها سامانه تاد و ایجیس در آمریکا و سامانه اس-400 نیز در روسیه توسعه یافت. چینی ها نیز از سامانه اس-300 روسی نمونه های بومی ساخته و برخی کشورها نیز به خرید سامانه های دوربرد از آمریکا و روسیه اقدام نمودند.

با گسترش سامانه‌های پدافند هوایی موشکی با رده برد حدود 200 کیلومتر و بالاتر، خود به خود پیوستگی بالایی در پوشش آسمان کشورها پدید آمده و درصد تهدیدآمیز بودن موقعیت‌های مختلف برای نیروی مهاجم بسیار افزایش می‌یابد.

در تصویر زیر، میزان پوشش پدافند هوایی موشکی روی ایران بر اساس عملکرد تعدادی از 2 سامانه S-300PMU-1 با برد درگیری 150 کیلومتر و S-400 با برد درگیری 400 کیلومتر با فرض استقرار سامانه‌ها در فواصل نزدیک مرزها نمایش داده شده است.